اولین بار که پسرم دیدم فقط چند لحظه بعد از تولدش بود ،به دکتر بیهوشی که بالای سرم بود گفتم : آقای دکتر می بینید چه پسر خوشگلی دارم واون هم حرف من تآئید کرد همه گفتن چه پسر قدبلندی ! ومن با وجود تلاش متخصص اطفال برای ساکشن ترشحات زیاد و رسیدن اکسیژن به اون انگار مطمئن بودم همه چیز به خیر تموم می شه با آرامش براش دعا می کردم. عزیز دلم چقد اون روز برات سخت ودردناک بود ،اینقدر صورتت پف کرده بو که تا سه چهار روز نمی تونستی چشمات باز کنی و به چشمای من که بی صبرانه منتظر دیدنت بود نگاه کنی .هیچ وقت فکرش نمی کردم درد و آرامش اینقدر با هم مانوس بشن ومن این مدیون وجود تو بودم که سختی چندین ماه دردآور رو برام تبدیل به تحقق یه رویای شیرین کرد. من ما...
زمستان 1390
