عادت

عزیز مامان " گل مامان " دوست دارم. این جمله اییکه هرروز بارها و بارها بهت میگم وتو هم بعد من اونو تکرار می کنی .اگه می شد زندگی واقعی رو با کتابها تطبیق داد یا مثل رویاها خوش بین بود حتماً اوضاع خیلی بهتر بود ولی هنوز هم هر روز وهرروز بر سر دوراهی های  بدون تابلوی زندگی قرار می گیرم و ناگزیر به سمت یکیشون حرکت می کنم والبته راهی که کمترین خطر رو داشته باشه .می  دونم که انتخابهای من آینده تو روهم رقم می زنه برای همین تصمیم گرفتم وقت بیشتری برات بذارم  مثل امشب که باهم یه کاردستی خوشگل درست کردیم و به دیوار اتاقت زدیم وای که چه هیجانی داشتی . راستی حتی موقع درست کردن کاردستی هم اون چکش وپیچ گوشتی رو زمین نمی ذاشتی یکی دو بارم با چکش  رو مقواها کوبیدی تا محکم بچسبن از وقتی مهد میری توپ و اسباب بازی و وسایل خونه جاشون با مداد رنگی و دفتر نقاشی و کاغذ رنگی عوض کردن البته قبلن هم مهد رفته بودی ولی این یکی فرق میکنه دیگه به جای بازی  شعر ونقاشی و کاردستی یا خیلی چیزهای دیگه یاد میگیری .الهی فدات بشم که مثل آدم بزرگا می ری رو  تک صندلی می شینی و به چیزهایی که ازشون سر در نمیاری گوش میدی !

مخصوصاً که فارسی رم  یادت ندادم  عوضش زبان مادری همشه باهات می مونه اگه زبان دومت میشد اهمیتش از دست میداد.

آره پسرم نباید عادت کنیم رفتارهای دیگران رو همینطوری تقلید کنیم  منظورم اینکه هیچ زبانی به زبان دیگه برتری نداره  کافی بتونه منظور  تو رو منتقل کنه اون موقع کامل محسوب میشه  واین دنیای سیاست که بر اساس قدرت  زبانی رو به دیگری برتری داده.

اینا رو برای وقتیکه بزرگ شدی نوشتم.دوست دارم